Door persoonlijke omstandigheden ben ik pas in januari naar Bali gevlogen, met een week verplichte quarantaine in Jakarta, kon ik met een internationale vlucht naar Denpasar. Ik werd hartelijk ontvangen door “mijn” familie en al gauw was ik weer thuis hier. Wajan had al een paar keer aan de telefoon laten doorschemeren, dat het niet zo goed ging met de mensen hier, het was een understatement, het gaat ronduit slecht. Het is nu regentijd met heftige stortbuien, die langer als gewoon aanhouden. Pogingen om zelf groente te verbouwen mislukken, de regen spoelt alles weg of het verrot op het land. De prijzen voor rijst, olie, eieren, chilipepers en groente zijn met 30 tot 40 % gestegen, vlees en melk zijn onbetaalbaar. Om toch een beetje inkomen te hebben waren veel vrouwen begonnen met kleine huisgemaakte gerechten te verkopen, ook dit is door de gestegen prijzen niet meer mogelijk. Nu verkopen veel families, met pijn in het hart, de laatste stukjes land waarvoor zij hun levenslang gewerkt hebben om de eindjes aan elkaar te knopen, schoolgeld en boeken voor de kinderen, stroom, gas de gewone dingen moeten worden betaalt.
De overheid kan weinig doen, ook hier raken de reserven op. In de afgelopen twee jaar werden 2 keer voedselpakketten aan iedereen verstrekt en kregen de allerarmsten 4 keer 350 000 rupia, [21.25 euro]. In de hoop snel internationale vluchten te kunnen ontvangen werd op het vliegveld een teststraat [ PCR] en quarantainehotels ingericht, maar het mocht niet baten, het vliegveld blijft gesloten.
Bali is klaar om weer gasten te ontvangen. Iedereen is vaccineert, behalve als het om medische redenen niet mogelijk was. Er zijn geen besmettingen, niemand begrijpt waarom het zo lang duurt tot het normale leven weer begint.
Bewonderingswaardig hoe deze mensen de moed erin houden.
Gisteren was ik uitgenodigd om aan het jaarlijkse tempelfestival deel te nemen (https://dharmabakti.nl/wp-content/uploads/2022/01/tempelfestival.mov), het was een belevenis, maar liet mij ook weer duidelijk zien hoe weinig de mensen te besteden hebben. In gewone tijden waren de altaren vol met offergaven nu was er maar een enkele, triest om te zien en heel verdrietig voor de mensen hier. Maar geweldig te zien hoe de traditie in ere gehouden word, ceremoniële tempeldansen, alle leeftijden waren vertegenwoordigd,
Van hoe jongsten 6 tot 10 jaar tot de oudsten 40 tot 70 jaar, ook de jongens waren erbij. Deze rijke cultuur mag zeker niet verloren gaan.
A.U.B help ons helpen!! De nood is groot, in maart is het Balinees Nieuwjaar, een heel bijzonder feest. Iedereen hoopt dat het weer zonder restricties gevierd kan worden. Normaal is voor Nyepi een grote optocht [Ogo Ogo]met figuren uit de mystiek, boze geesten, die na Nyepi verbrand werden. Dit was twee jaar niet toegestaan. Nyepi [silence day] zelf is Bali absoluut stil, geen internet radio of televisie, geen mensen op straat, geen enkele verlichting, dit opdat boze geesten Bali niet kunnen vinden.
Wij willen graag ook deze keer helpen door voedselpakketten voor de hele gemeenschap uit te delen, a.u.b. help ons door u giften de mensen hier een beetje vertrouwen in de toekomst te geven en de grootste nood te ledigen.
Ik groet u met de Balinese groet, Om Swastyastu, moge God u zegenen en behouden,
Gertrud Wulfken